Alweer een week verder

We zijn alweer een week verder. Het is hier nog steeds erg leuk, al heb ik ook wel zin om naar huis te gaan. Over twee weken al..

Nou zoals mama dus al had gereageerd op mijn laatste blog; ik heb toch nog een baan gevonden! Voor de laatste drie weken, maar dan kan ik dat tenminste op me cv zetten. Ik was zaterdag met Amy in de stad en toen ben ik bij een chic Aziatisch restaurant naar binnen gelopen. Daar was een Aziatische man van middelbare leeftijd, blijkbaar de manager. Hij kwam erg streng over en zei dat ik de volgende dag mocht langskomen voor een proefdag om mezelf te bewijzen. Dus daar stond ik de volgende avond, we waren met 6 mensen, terwijl er ongeveer 7 tafeltjes bezet waren. Dus ik heb de hele avond een beetje koffie gedronken, met de barman gepraat en de deur open en dicht gedaan voor gasten. Ook heb ik denk ik twee keer een drankje naar een tafel gebracht, en drie keer de rekening. Maar de Aziatische man, die Christopher heet, was al om toen hij zag dat ik normaal een dienblad kon vasthouden en ik mocht elke vrijdag en zaterdagavond komen werken. Dat ging dus makkelijker dan ik had gedacht.

Verder deze week heb ik vooral geslapen, daarnaast ben ik naar school geweest natuurlijk. Het weer is nogal wisselvallig, het ene moment sneeuwt het en dan schijnt de zon weer en het lijkt het net een zomerse dag. Dit was ook donderdagmiddag het geval. We zaten in de klas en het was echt verschrikkelijk, de zon scheen ons tegemoet, maar wij wisten dat we nog tot 17.20uur hier zouden moeten zitten, zoals elke dag. Als we dan naar huis gaan is het al helemaal donker en koud en heeft iedereen extreme honger. De lerares Nino was ons instructies aan het geven over een report dat we moesten schrijven, toen Susannah uit Italie vroeg of ze iets mocht vragen. “Can we please go outside?”. Ik verwachtte dat de lerares moest lachen en verder zou gaan met de les, maar nee ze ging in op het voorstel . En daar gingen we dan, met onze winterjassen aan naar buiten, we schoven de picknicktafels aan elkaar en daar gingen we verder met de les, wat echt veel beter was dan andere lessen.

Donderdagavond ontwaakte ik uit mijn winterslaap en besloot ik dat het tijd was om weer iets te gaan doen s’avonds. Dus ben ik naar Sylvains huis gegaan met June en Abel om daar wat te drinken en daarna naar de pub te gaan. Er was alleen één probleem; we hadden maar drie fietsen, en ze waren allemaal zonder bagagedrager. De conclusie was dat ik toch echt op de stang van een van de fietsen moest gaan zitten. Ik koos voor Abels fiets omdat hij het grootst is en naar mijn idee het minst snel omviel. Denk hierbij wel in dat hij lichtelijk aangeschoten was, niet gewend is aan fietsen zoals wij dat zijn en de wegen in Cambridge heuvelachtig zijn met allemaal kuilen. Het was geen prettig ervaring, maar we hebben het overleefd en hij was super trots op zichzelf “can’t believe we are doing this, you are crazy thirs”.

Toen was vrijdag mijn eerste echt werkdag, die niet begon zoals ik had verwacht..
Toen ik binnenkwam nam Christopher mij en vijf andere personeelsleden mee naar boven, hij vertelde ons hier dat hij niet tevreden was over het personeel de laatste tijd. Ik voelde me nogal misplaatst hier, aangezien ik deze mensen niet eens kende en nooit met ze gewerkt had. Vervolgens begon hij tegen een Portugees meisje te roepen dat hij heel erg teleurgesteld was in haar omdat ze de koelkast niet had bijgevuld vorige week. Daarna nam hij ons mee naar buiten, op de brandtrap om haar aan te wijzen waar de Cola Light lag. Het volgende moment zei hij dat ze naar huis mocht gaan en nooit meer mocht terugkomen. Ik kreeg een beetje het idee dat hij haar had ingehuurd en deze performance eens in de zoveel tijd opvoert om het personeel bang te maken, maar het was wel een vreemde ervaring. Vervolgens zei hij tegen mij dat ik 18.58uur binnenkwam in plaats van 18.55uur, wat onmogelijk was omdat het op dat moment 18.05 was en we zeker 10minuten buiten hadden gestaan, maar hierbij wist ik dat ik de volgende dag twintig minuten van tevoren zou verschijnen. Ik hou er niet van om onder bazen te werken, maar zolang het moet ken ik de gouden regel ondertussen wel: ze hebben altijd gelijk. Daarna werd ik achter de bar gezet en was hij verder de hele avond wel blij met me, alleen door mijn witte gympjes was hij niet zo gecharmeerd “It looks like you’re jogging in the restaurant”.

Vanavond moet ik weer werken en morgenavond ga ik misschien het Chinees Nieuwjaar vieren in Londen. Schijnt erg grappig te zijn, ontelbare Chinezen die als gekken door de straat rennen of zoiets.

Tot over tweeee weken! xxxxxxxxxxxxx